Multilingual Illustrated DVD [Tutorial]

Biologisch gesproken, "begint de menselijke ontwikkeling bij de bevruchting," wanneer een vrouw en een man elk 23 van hun eigen chromosomen combineren door de samenvoeging van hun voortplantingscellen.

De voortplantingscel van een vrouw wordt doorgaans "eicel" genoemd maar de correcte term is oocyt.

Evenzo staat de voortplantingscel van een man algemeen bekend als "zaadcel" maar de voorkeur wordt gegeven aan de term spermatozoïde.

Nadat een oocyt is vrijgekomen uit de eierstok van een vrouw tijdens een proces dat ovulatie wordt genoemd, komen de oocyt en de spermatozoïde samen in een van de eileiders, die in het Latijn "tuba fallopii" worden genoemd.

De eileiders verbinden de eierstokken van een vrouw met haar uterus of baarmoeder.

Het resulterende eencellige embryo wordt een zygoot genoemd, wat "geketend of verbonden" betekent.

De 46 chromosomen van de zygoot vertegenwoordigen de unieke eerste versie van de volledige genetische blauwdruk van een nieuwe mens. Dit basisplan zit in nauw verstrengelde moleculen die DNA heten. Zij bevatten de instructies voor de ontwikkeling van het hele lichaam.

DNA moleculen lijken op een verstrengelde ladder die bekend staat als een dubbele spiraal. De sporten van de ladder bestaan uit gekoppelde moleculen, of basen, guanine, cytosine, adenine en thymine genaamd.

Guanine wordt alleen verbonden met cytosine, en adenine met thymine. Elke menselijke cel bevat ongeveer 3 miljard van deze basisparen.

Het DNA van een enkele cel bevat zo veel informatie dat, als we het in gedrukte woorden zouden weergeven, en gewoon de eerste letter van elke basis zouden opsommen, er meer dan 1,5 miljoen tekstpagina's nodig zouden zijn!

Van het ene uiteinde naar het andere, meet het DNA in een enkele menselijke cel 3 1/3 voet of 1 meter.

Indien we al het DNA zouden kunnen afwikkelen dat zich in de 100 biljoen cellen van een volwassene bevindt, zou de afstand meer dan 101 miljard kilometer bedragen. Dat is 340 keer de afstand van de aarde tot de zon en terug.

Ongeveer 24 tot 30 uur na de bevruchting, voltooit de zygoot zijn eerste celdeling. Tijdens het proces van de mitose, wordt een cel in twee cellen gedeeld, twee in vier, enzovoort.

Al vanaf 24 tot 48 uur na het begin van de bevruchting, kan de zwangerschap worden bevestigd door opsporing van een hormoon, "vroege zwangerschapsfactor" genaamd in het bloed van de moeder.

Tegen dag 3 tot dag 4 na de bevruchting worden de delende cellen van het embryo bolvormig en wordt het embryo een morula genoemd.

Tegen dag 4 tot dag 5 ontstaat er een holte in dit klompje cellen en wordt het embryo dan een blastocyste genoemd.

De cellen in de blastocyste worden de binnenste celmassa genoemd en doen het hoofd, lichaam en andere structuren ontstaan die van levensbelang zijn voor de zich ontwikkelende mens.

Cellen in de binnenste celmassa worden embryonale stamcellen genoemd omdat zij in staat zijn om elk van de meer dan 200 celtypes te vormen die zich in het menselijk lichaam bevinden.

Na de reis door de eileiders, nestelt het vroege embryo zich in de binnenwand van de baarmoeder van de moeder. Dit proces, innesteling genaamd, begint 6 dagen en eindigt 10 tot 12 dagen na de bevruchting.

Cellen van het groeiende embryo beginnen een hormoon te produceren humaan chorion gonadotrofine, of hCG, genaamd de stof die door de meeste zwangerschapstests wordt opgespoord.

HCG geeft de moederlijke hormonen de opdracht om de normale menstruele cyclus te onderbreken zodat de zwangerschap kan vervolgen.

Na de innesteling vormen de cellen aan de buitenkant van de blastocyste een deel van een structuur genaamd placenta, die de verbinding is tussen de circulatiesystemen van de moeder en van de embryo.

De placenta verzorgt de toevoer van zuurstof, voedingsstoffen, hormonen en medicijnen van de moeder naar de zich ontwikkelende mens; verwijdert alle afvalstoffen; en voorkomt dat bloed van de moeder zich vermengt met het bloed van het embryo en de foetus.

De placenta produceert ook hormonen en houdt de lichaamstemperatuur van het embryo en de foetus enigszins hoger dan die van de moeder.

De placenta communiceert met de zich ontwikkelende mens via de vaten van de navelstreng.

De levensondersteunende eigenschappen van de placenta doen niet onder voor die van intensive care units in moderne ziekenhuizen.

In week 1, vormen cellen van de inwendige celmassa twee lagen, de hypoblast en de epiblast genaamd.

De hypoblast vormt de dooierzak, die een van de structuren is waardoor de moeder voedingsstoffen doorgeeft aan het jonge embryo.

Cellen van de epiblast vormen een membraan, amnion genaamd, waarbinnen het embryo en later de foetus zich ontwikkelen tot de geboorte.

Op ongeveer 2 1/2 weken tijd heeft de epiblast 3 gespecialiseerde weefsels, of kiemlagen gevormd, ectoderm, endoderm, en mesoderm genaamd.

Het ectoderm vormt de aanzet tot talrijke structuren waaronder de hersenen, het ruggenmerg, de zenuwen, huid, nagels, en het haar.

Endoderm produceert de bekleding van de luchtwegen en het spijsverteringskanaal, en doet delen van belangrijke organen ontstaan zoals de lever en de alvleesklier.

Mesoderm vormt het hart, de nieren, botten, het kraakbeen, de spieren, bloedcellen, en andere structuren.

In week 3 worden de hersenen opgesplitst in 3 hoofddelen de voorhersenen, middenhersenen en achterhersenen genaamd.

De ontwikkeling van de ademhalings- en spijsverteringssystemen is ook begonnen.

Wanneer de eerste bloedcellen in de dooierzak verschijnen, worden er bloedvaten gevormd in het hele embryo en verschijnt het buisvormige hart.

Bijna onmiddellijk wordt het snel groeiende hart samengevouwen en beginnen zich twee afzonderlijke kamers te ontwikkelen.

Het hart begint 3 weken en 1 dag na de bevruchting te slaan.

Het circulatiesysteem is het eerste lichaamssysteem, of een groep van gerelateerde organen, dat een functionele toestand bereikt.

Tussen 3 en 4 weken, verschijnt het lichaamsplan en zijn de hersenen, het ruggenmerg, en het hart van het embryo gemakkelijk te identificeren naast de dooierzak.

Door de snelle groei wordt het relatief platte embryo dubbelgevouwen. Bij dit proces wordt een deel van de dooierzak in de bekleding van het spijsverteringssysteem verwerkt en worden de borstkas en de buikholte van de zich ontwikkelende mens gevormd.